Álag foreldis að vera með langveikt barn getur verið rosa erfitt, kvíði og stress er ekki hollt fyrir þau. Fyrir mig til þess að hætta að vera hrædd og kvíðin alla daga verð ég að skrifa. Hef verið hrædd um að byrja og hef haldið öllu inni en eg held að það sé komin tími fyrir mig to let it go og hjálpa sjálfri mér að losna úr þessum vítarhring og stíga eitt skref áfram.
Þann 21 febrúar 2018 greindist Nói sonur minn, 3 ára, með hvítblæði á miðstigi. Hann hafði verið mikið veikur i langan tíma og var alveg hættur að labba. Þvi miður tók það langan tíma að greina Nóa, og er eg en mjög reið hvernig var farið með hann og mig þvi ég var álitin sem crazy mamman sem væri að búa til eitthvað, Nói væri bara hraustur og flottur strákur og ekkert að honum nema flensa.
En það sem liggur mér mest á hjarta i kvöld er það að okkar saga er ekki sú eina sem finnst að heilbrigðiskerfið hafi brugðist okkur. Ég heyri of margar sögur hvað það tekur langan tíma að greina börn og fullorðna og hræðist ég það mjög að þetta eigi eftir að halda áfram ef við látum ekki heyra i okkur og segja okkar sögu. En í dag þegar ég fer inn á heilsugæslustöðina þar sem ég fór með Nóa mörgun sinnum til þess að fá hjálp með barnið mitt, en aldrei fékk, verð ég mjög sár þvi ég fæ alltaf þá tilfinningu að þeim er alveg sama. En i dag er ekki einu sinni komið plaggat upp sem hefði getað hjálpað mér að sonur minn gæti verið með krabbamein þvi hann var með öll þessi einkenni, þetta plakat er til en af hverju hangir það ekki uppi?
Bloggar | 16.7.2019 | 22:19 | Slóð | Facebook | Athugasemdir (2)